© Αρχαγγελίδης Βασίλειος
Η ΑΠΩΛΕΙΑ
Την στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο το μυαλό μου είναι τόσο μπερδεμένο. Οι σκέψεις μου είναι χαμένες και προσπαθώ να τις συντονίσω. Τα συναισθήματα μου είναι έντονα. Έντονα και άσχημα. Ανθρώπινες ψυχές χάνονται. Γνωστές και άγνωστες. Πονάω τους ανθρώπους που χάνουν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Τους νιώθω. Και όταν είναι από φυσικά αίτια είναιπιο βατό. Το καταπίνεις. Λες «τουλάχιστον έζησαν την ζωή τους». Φαντάσου, όμως, να έχανες δικούς σου ανθρώπους εξαιτίας κάποιων άλλων. Να έχανες έναν δικό σου άνθρωπο, νέο, από ένα υποτιθέμενο ανθρώπινο λάθος. Ή και σε πιο ειλικρινείς περιπτώσεις… πέθαναν εξαιτίας των ανθρώπων που βάζουν το χρήμα πάνω από όλα. Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιο από τα δύο είναι χειρότερο…
Μόλις πάω να συνεχίσω την καθημερινότητα, κάτι νιώθω να με κρατάει πίσω. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι. Νιώθω οργή και θυμό. Νιώθω αδικία, απογοήτευση, αηδία και πολλά άλλα συναισθήματα που με κάνουν να σιχαίνομαι τον άνθρωπο.
Τι είμαστε τελικά; Είμαστε απλά κάποια άβουλα όντα που απλά γεννήθηκαν για να σπουδάζουν, να βρουν μία δουλίτσα, να πάρουν μία συνταξιούλα και τέλος; Γιατί αν είμαστε έτσι, καλύτερα να μην γεννιόμασταν εξαρχής. Δεν έχει νόημα. Αν δεν έχεις ιδανικά, ηθικές αρχές, ιδέες, που θα προτιμούσες να πέθαινες για αυτές παρά να ζεις με κάτι που δεν είναι αντιπροσωπευτικό για σένα, ποιο είναι το νόημα να ζεις; Αν δεν πεθάνεις για να έχουν κάτι καλύτερο τα παιδιά σου ή τα παιδιά του λαού μας τότε τι κάνεις εδώ; Γεννήθηκες για να κάθεσαι απλά άπραγος; Αν είναι έτσι, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να ζεις. Είναι πολύ πιο εύλογο να πεθάνεις νέος για τις ιδέες σου, παρά να μείνεις ζωντανός χωρίς να κάνεις τίποτα για αυτές.
Σήμερα, λοιπόν, ένιωσα ότι υπάρχει ελπίδα. Μετά από ατελείωτες ώρες προσπάθειας, κούρασης και ιδρώτα, ένιωσα ότι οι νέοι μπορούν να πάρουν την ζωή στα χέρια τους. Πρώτη φορά είδα τόσους νέους να αγωνίζονται για το δίκιο και να πρωτοστατούν σε δράσεις.
Ξαφνικά αρχίζω και ξεκαθαρίζω τα συναισθήματά μου. Νιώθω πιο ήρεμος και χαλαρός, αλλά πάνω από όλα είμαι αισιόδοξος. Είμαι τόσο αισιόδοξος που ξέρω ότι οι ατελείωτες ώρες που αφιέρωνα για αυτόν τον σκοπό θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Και το καλύτερο από όλα είναι ότι είμαι τόσο σίγουρος πως θα αυξηθούν, έχοντας στο πλάι μας ακόμα περισσότερους νέους.
Τώρα η οργή και ο θυμός έγιναν ελπίδα και αισιοδοξία. Όλοι μαζί πρέπει και μπορούμε να ΖΟΥΜΕ όπως ακριβώς μας αξίζει. Αυτό είναι μόνο η αρχή…
Εικόνες ανακτημένες στις 09/03/2023 από τον διαδικτυακό τόπο:
