© Αρχαγγελίδης Βασίλειος
Ποιος θα σταματήσει τον κατήφορο;
«Κάθε γνήσιο έργο τέχνης έχει επίκεντρο τον άνθρωπο. Με άλλα λόγια εκπέμπει ανθρωπισμό. Βλέπουμε έτσι ότι απ΄όλα τα έργα του ανθρώπου η καλλιτεχνική δημιουργία είναι η μόνη που από την φύση της δε μπορεί να έχει σχέση με τις αρνητικές πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας και συμπεριφοράς». Αυτά ήταν τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη στο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος «που να βρω την ψυχή μου».
Με κάποιον περίεργο τρόπο αυτός ο άνθρωπος, χωρίς να τον έχω δει ποτέ από κοντά, χωρίς να μου έχει μιλήσει, χωρίς να έχω προλάβει καν καλά καλά τα χρόνια που ήταν δραστήριος με την μουσική του, έχει καταφέρει να μου αλλάξει την ζωή σε τεράστιο βαθμό. Ένα από τα κομμάτια που με άλλαξε είναι και η αντιμετώπισή μου στα έργα τέχνης. Τον πολιτισμό μας.
Προερχόμαστε, λοιπόν, από μία χώρα που «γέννησε» την ιστορία και τον πολιτισμό. Πως σκατά φτάσαμε ως εδώ; Πως καταντήσαμε έτσι; Όποια τέχνη κι αν κοιτάξεις, μουσική, ποίηση, ΘΕΑΤΡΟ, κάνουμε πάντα ένα βήμα προς την υποβάθμισή τους. Πάντως δεν μπορώ να πω. Μέχρι τώρα οδεύουμε σταθερά προς τα εκεί/τα πάμε πολύ καλά. Και δεν είναι κάτι πρόσφατο αυτό. Τα τελευταία χρόνια είμαστε κατά του πολιτισμού. Αλλά γιατί δεν στηρίζουμε τον πολιτισμό μας και όχι απλά δεν τον στηρίζουμε αλλά τον διώχνουμε και από κοντά μας;
Αρχικά ας δούμε τη μουσική μας. Πριν από μία πεντηκονταετία οι άνθρωποι ακούγανε μουσική από μελοποιημένα ποιήματα από μεγάλους ποιητές και συνθέτες, προωθώντας σου μια ζωή βασισμένη στις πραγματικές αξίες. ΙΣΟΤΗΤΑ. ΔΙΚΑΩΣΥΝΗ. ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ. Αυτή ήταν η μουσική των μαζών τότε. Τι ακούνε πλέον οι περισσότεροι νέοι; Ακούνε τραγούδια τα οποία με τέσσερις λέξεις βρίσκεις κατευθείαν το νόημα. ΠΟΥΤΑΝΕΣ. ΞΥΛΟ. ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ. ΛΕΦΤΑ. Σου πλασάρουν μία ζωή που στόχοι σου είναι αυτά τα τέσσερα πράγματα. Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Θα το αφήσω πάνω σας για το πώς θα το κρίνει ο καθένας…
Πάμε στο θέατρο που είναι και πρόσφατο. Στις 17/12/2022 ψηφίστηκε το προεδρικό διάταγμα ΠΔ 85/2022. Με λίγα και απλά (πάραυτα σκληρά λόγια) αυτό το προεδρικό διάταγμα λέει ότι οι διπλωματούχοι Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης και Ανώτερων Καλλιτεχνικών σχολών θεωρούνται απόφοιτοι Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Θέλετε ακόμα πιο απλά; Ο σχεδιαστής έργων τοπίου και περιβάλλοντος (ΔΙΕΚ Κτήμα Συγγρού), η μακιγιέζ, η φωτογράφος, η διακοσμήτρια, η ηθοποιός και πολλά άλλα επαγγέλματα, μετά από διετείς σπουδές και εξετάσεις πιστοποίησης από τον δημόσιο φορέα Πιστοποίησης (ΕΟΠΠΕΠ), θεωρούνται απόφοιτοι λυκείου. Αντί να δημιουργούμε πανεπιστημιακές σχολές πολιτισμού, τέτοιες που να προσελκύουν ακόμα και άτομα από το εξωτερικό για εκπαίδευση, εμείς υποβαθμίζουμε τα πτυχία μας. Ελπίζω να είναι κατανοητό γιατί δεν μου φαίνεται ότι οι «άρχοντες» της χώρας μας έχουν καταλάβει τι ακριβώς κάνουν. Και εγώ από την στιγμή που το έμαθα, ένα πράγμα μπορώ να σκεφτώ. Από την χώρα που ξεκίνησε το θέατρο και έχει αν όχι τον μεγαλύτερο, έναν από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς παγκοσμίως, είμαστε οι πρώτοι που τον καταστρέφουμε. Συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι το κράτος δεν θέλει να αναπτυχθεί ο πολιτισμός μας. Αλλά ας αφήσουμε την ανάπτυξη γιατί δεν την βλέπω να έρχεται. Τουλάχιστον να τον διατηρήσουμε. Αλλά μάλλον ούτε για αυτό είμαστε ικανοί.
Φτάσαμε όμως εδώ που φτάσαμε για τους οποιουσδήποτε λόγους. Υπάρχουν δύο επιλογές τώρα. Είτε να αντισταθούμε σε καθετί που καταστρέφει τον πολιτισμό μας, είτε να συνεχίσουμε να μένουμε αδρανείς σε αυτόν τον κατήφορο. Πολιτισμός και παιδεία, ήταν και θα είναι τα βαριά χαρτιά σε κάθε λαό που η άρχουσα τάξη προσπαθεί να τα αποδομήσει. Θα κλείσω όμως με μια φράση ενός Ιταλού διανοητή, του Αντόνιο Γκράμσι. «Μισώ τους αδιάφορους».
Εικόνα ανακτημένη στις 07/03/2023 από τον διαδικτυακό τόπο:
