© Γαμβρέλλη Χριστίνα
Η ζωή μετά τον κορονοΪό
Ο κορονοΪός, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής εποχής, συνεχίζει να απασχολεί την κοινωνία μας μετά από σχεδόν τρία χρόνια από την εμφάνιση του. Μετά από μήνες σε απομόνωση και σε καραντίνα, κρούσματα, εμβόλια, μεταλλάξεις, αυτή η δύσκολη περίοδος που περνάει η ανθρωπότητα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Τον Μάρτιο του 2021 (δεν θυμάμαι ακριβώς) σκεφτόμουν όλα όσα γίνονταν και πόσο ακόμα θα διαρκούσαν. Ήλπιζα ότι τον επόμενο μήνα, τον Απρίλιο, τον μήνα που είναι γνωστός για τις φάρσες και τις πλάκες του, όλο αυτό θα τελείωνε. Θα ξυπνούσαμε την πρώτη του μηνός και θα μαθαίναμε ότι όλο αυτό ήταν μια άθλια φάρσα. Αλλά αυτό δεν έγινε εκείνο τον Απρίλιο. Ούτε τον επόμενο Απρίλιο. Ο κορονοϊός ήρθε για να μείνει ακόμα περισσότερο. Τα πράγματα αρχικά ξεκίνησαν χαλαρά. Όταν πρωτοεμφανίστηκε στην Κίνα μας καθησύχαζε η σκέψη “Από την Κίνα πως θα φτάσει μέχρι εδώ;”. Που να ξέραμε τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Γιατί ο κορονοΪός εξαπλώθηκε παντού, περιοχή για περιοχή δεν άφησε. Σιγά σιγά κολλούσαν όλο και περισσότεροι. Μερικοί το περνούσαν χαλαρά, άλλοι το πέρασαν δύσκολα. Τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα ενώ υπήρξαν πολλές απώλειες.
Παρόλο που εγώ και η οικογένεια μου ήμασταν εντάξει, δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι πόσοι δεν ήταν. Τα κρούσματα ανέβαιναν κατακόρυφα, άνθρωποι έχαναν τις ζωές τους κάθε μέρα. Και ενώ όλα αυτά γίνονταν, εμείς έπρεπε να μένουμε σπίτι και να παραμένουμε ψύχραιμοι. Αλλά πόσο εύκολο ήταν αυτό όταν βλέπαμε τους γύρω μας να αρρωσταίνουν και αναρωτιόμασταν πότε και αν θα έρθει η δική μας σειρά; Τότε ακόμα δεν είχαμε συνηθίσει την ύπαρξη αυτού του ιού και τον αντιμετωπίζαμε σαν κάτι τρομερό, που όντως ήταν για ορισμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά γενικότερα δεν διέφερε πολύ από ένα κοινό κρύωμα. Το παραμικρό σύμπτωμα μπορούσε να κρύβει κάτι. Όταν μαθαίναμε ότι ένα κοντινό μας άτομο είχε κολλήσει, ανησυχούσαμε και για το άτομο αλλά και για εμάς, καθώς ο συγκεκριμένος ιός μεταδίδεται απίστευτα εύκολα. Αργότερα, το άγχος υπήρχε ακόμα αλλά μετριάστηκε. Ήταν λες και συνηθίζαμε σιγά σιγά την ύπαρξη αυτού του ιού και κατανοούμε ότι θα έπρεπε να μάθουμε να συνυπάρχουμε.
Το σχολείο δεν λειτουργούσε κανονικά και τα μαθήματα γίνονταν εξ αποστάσεως. Χωρίς εκδρομές, εκδηλώσεις, παρέες στα διαλείμματα, πλάκες μέσα στην τάξη. Οι καθηγητές και οι συμμαθητές μας έγιναν κουτάκια στον υπολογιστή ή το κινητό μας. Και ενώ υπήρχαν τα μέσα για να γίνει το μάθημα όπως πρέπει ήταν πολύ δύσκολο. Μια η σύνδεση στο ίντερνετ που χανόταν, μια τα μικρόφωνα και οι κάμερες που δεν λειτουργούσαν, όλα αυτά εμπόδιζαν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Οι καθηγητές δεν μπορούσαν να βάλουν διαγωνίσματα, δεν μπορούσαν να ξέρουν αν οι μαθητές παρακολουθούσαν ή και αν καταλάβαιναν το μάθημα. Οι μαθητές δεν είχαν αυτή την άμεση επικοινωνία με τους συμμαθητές τους που συνήθιζαν να έχουν στο σχολείο. Ήταν μια πρωτόγνωρη για όλους κατάσταση και προσωπικά πιστεύω ότι κανείς δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος. Παρόλο που τα μαθήματα γίνονταν όσο κανονικά μπορούσαν να γίνουν υπό τέτοιες συνθήκες, οι εξετάσεις στο τέλος του χρόνου δεν έγιναν εκτός βέβαια από τις Πανελλαδικές και τις απολυτήριες.
Ο κορονοΪός και όλα όσα αυτός συνεπάγεται άλλαξε πολλά πράγματα. Πλέον θεωρώ πως συνηθίσαμε τόσο την καραντίνα και την απομόνωση που έγινε το νέο κανονικό. Η επιστροφή στο παλιό κανονικό ή τουλάχιστον σε αυτό που νομίζαμε και ελπίζαμε ότι θα ήταν το παλιό κανονικό δεν ήταν τόσο εύκολη. Όλα φαίνονταν διαφορετικά και σε αυτό δεν συνέβαλε μόνο ο φόβος για τον κορονοΪό αλλά και όλα τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για τον περιορισμό της εξάπλωσης του. Δεν γυρίσαμε στο παλιό κανονικό, γυρίσαμε σε μια αλλόκοτη μορφή του. Η υποχρεωτική χρήση μάσκας στους εσωτερικούς χώρους ήταν ένα από τα πιο παράξενα πράγματα που έπρεπε να ακολουθήσουμε και όμως όταν τα μέτρα χαλάρωσαν κάπως το να μην φοράει κάποιος μάσκα φαινόταν παράξενο. Θυμάμαι μια φορά που έβλεπα μια ταινία και σε μια σκηνή ήταν αρκετά άτομα μέσα σε έναν εσωτερικό χώρο. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, ακόμη και αν πρόκειται για σχετικά παλιά ταινία, ήταν “τώρα αυτοί γιατί δεν φοράνε μάσκες?”
Όλα όσα συνέβησαν έχουν αλλάξει ακόμα και τους ίδιους τους ανθρώπους. Ο καθένας πέρασε την καραντίνα με διαφορετικό τρόπο. Αυτό για τον καθένα από εμάς σημαίνει τις ανάλογες αλλαγές. Άτομα που πέρασαν ολόκληρη την καραντίνα μόνα τους αντιμετώπισαν προβλήματα με την μοναξιά, που ενώ μπορεί κανονικά να μην τους ενοχλούσε, τότε είχε γίνει καθημερινό πρόβλημα. Άτομα που την πέρασαν μαζί με άλλα μπορεί επίσης να δυσκολεύτηκαν. Όλοι έχουν κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά. Όταν λοιπόν μένεις με κάποιον επί τόσες βδομάδες και υπό τέτοιες συνθήκες ίσως να φαίνεται πως τα χαρακτηριστικά αυτά τονίζονται έστω λίγο περισσότερο. Οι άνθρωποι είναι πιο απομονωμένοι και απόμακροι αν αυτές είναι οι κατάλληλες λέξεις για να τους χαρακτηρίσει κανείς. Οι συνέπειες της καραντίνας και της απομόνωσης για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα αργούν να σβήσουν. Αλλά δεδομένου του ότι όλα αυτά δεν έχουν ακόμη τελειώσει, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την συνέχεια.
Ο κορονοΪος είναι κάτι το οποίο θα γραφτεί στην ιστορία της ανθρωπότητας ως ένα κεφάλαιο από μόνο του. Ήταν κάτι τόσο απρόσμενο, τόσο πρωτόγνωρο που τελικά έφτασε να γίνει η νέα μας πραγματικότητα και να μονοπωλεί τις καθημερινές μας συζητήσεις. Όμως κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Κάποια μέρα δεν θα μετράμε κρούσματα και θανάτους. Κάποια μέρα θα μιλάμε για αυτή την περίοδο σαν κάτι μακρινό που χάθηκε στο παρελθόν.
Εικόνες ανακτημένες στις 02/02/2023 από τους διαδικτυακούς τόπους:
Μπράβο Χριστίνα! Μίλησες υπέροχα για ένα τόσο ευαίσθητο αλλά και επίκαιρο θέμα!
Μπράβο Χριστίνα! Μίλησες υπέροχα για ένα τόσο ευαίσθητο αλλά και επίκαιρο θέμα!