© «unknown»
«Χωρίς τίτλο»
Δεν είναι γλυκό. Είναι όμως η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν είναι γλυκιά.
Ήξερα από πάντα να βλέπω τους ανθρώπους. Πρόσφατα έμαθα και να τους κοιτάω. Έμαθα και να τους παρατηρώ.
Αυτήν την κοπέλα και την είδα και την κοίταξα αλλά και την παρατήρησα. Καθόταν στο λεωφορείο, στην θέση διαγώνια, μπροστά από την δικιά μου. Ξεκινάει το λεωφορείο. Κοιτάει προς την τσάντα της και βγάζει ένα βιβλίο. Έμεινα. Δεν το πίστευα. Το βιβλίο που κρατούσε ήταν το πρώτο μέρος του βιβλίου που κρατούσα και εγώ. “Το δώρο” του Στέφανου Ξενάκη. Πρώτο τεύχος εκείνη, δεύτερο τεύχος εγώ. Ένιωσα αμέσως την σύνδεση με αυτήν την κοπέλα. Μοιραζόμασταν την ίδια εμπειρία. Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να ξανά διαβάσω το πρώτο τεύχος του βιβλίου από την αρχή σαν να είναι η πρώτη φορά και να τα ζήσω όλα ξανά από την αρχή. Την κοιτούσα λοιπόν, να διαβάζει το βιβλίο της και ανά τακτά χρονικά διαστήματα κοιτούσε το κινητό της. Σπάστικα. Δεν διάβαζε το βιβλίο με συγκέντρωση, δεν του έδωσε την σημασία που του αρμόζει. Σαν να το είχε για βιτρίνα. Να φαίνεται ψευτοκουλτουρέ. Στεναχωρήθηκα. Αλλά έχω μάθει να μην κρίνω τους ανθρώπους γρήγορα πια. Γύρισα και κοίταξα την δουλειά μου λοιπόν, διάβασα το βιβλιαράκι μου, άκουσα την μουσικούλα μου έως ότου έφτασε η στάση μου. Και η δική της. Και μίας γιαγιάς που με δυσκολία μπορούσε να περπατήσει. Σηκωνόμαστε για να ετοιμαστούμε, έτοιμες να κατεβούμε. Η γιαγιάκα χρειαζόταν βοήθεια για να κατέβει από το λεωφορείο και έτσι εγώ με έναν άλλον νεαρό πήγαμε να την βοηθήσουμε. Είχαμε μπλοκάρει τον διάδρομο και η κοπέλα με το βιβλίο μας σπρώχνει φωνάζοντας «Έχουμε και δουλειές» και κατεβαίνει από το λεωφορείο. Η γιαγιά ζήτησε συγγνώμη. Η κοπέλα δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Τελικά ναι. Η κοπέλα ήταν ακριβώς αυτό που είχα καταλάβει από την αρχή.
Δεν είναι δύσκολο να είμαστε ευγενικοί. Δεν είναι δύσκολο να βοηθάμε τους άλλους στα απλά και ελάχιστα που χρειάζονται. Δεν είναι δύσκολο να είμαστε Άνθρωποι.
Να είστε Άνθρωποι.
Αυτό χρειαζόμαστε.
Εικόνες ανακτημένες στις 08/02/2023 από τους διαδικτυακούς τόπους:
Γράφεις υπέροχα !!
Πολύ ωραία έκφραση. Λόγια άξια να ειπωθούν, να κοιταχτούν, να παρατηρηθούν. Συγχαρητήρια!
Πολύ ωραίο άρθρο unknown.Δυστυχώς στις ημέρες πολλά ατομα δεν έχουν τρόπους δεν σέβονται κανέναν και τίποτα.Ο λόγος που καθόταν η κοπελα και διαβαζε υποθετικά το βιβλίο κατά την γνώμη μου είναι για να λέει πως εγώ κάθομαι και διαβάζω ένα βιβλίο αλλά δυστυχώς μόνο στα λόγια μένει,δεν την νοιαζει η ουσία του βιβλίου δεν επικρίνω την κοπελα και αλλα ατομα κάνουν παρόμοια και χειρότερα πράγματα αλλά πλέον εχει χαθει η αξια του σεβασμού και η αξία των βιβλίων γιατι μόνο ο εαυτός τους,τους νοιαζει και δεν ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπο τους