© Αρχαγγελίδης Βασίλειος
Ο Ξένος
Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ανθρώπους. Ανθρώπους ξένους. Που από την εμφάνισή τους έχεις βγάλει ήδη συμπέρασμα για το αν είναι καλοί ή σκάρτοι. «Αυτός ο ξένος γιατί περπατάει έτσι», λες από μέσα σου. Και ξαφνικά σε κοιτάει ο διπλανός σου στα μάτια με τόσο επιθετικό ύφος, λες και σε άκουσε. Νιώθεις ενοχές. «Μα εγώ είμαι καλός άνθρωπος», μονολογείς. Όλοι καλοί θα είμαστε μάλλον. Δεν νομίζω κάποιος να πιστεύει το αντίθετο για τον εαυτό του. Μου φαίνεται… όλοι έχουν μία άποψη για τους άλλους. Δύσκολο πράγμα η αυτοκριτική. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν πραγματικά να κάνουν μία αληθινή, ωμή, σκληρή συζήτηση με τον εαυτό τους. Ίσως κάποιοι να την ξεκινήσουν. Δεν θα αντέξουν. Στο πρώτο σημείο που θα βρουν εμπόδιο για τον δρόμο της καλοσύνης τους, αμέσως θα πουν «ναι αλλά εγώ πέρσι βοήθησα να περάσει μία ηλικιωμένη κυρία τον δρόμο και άρα είμαι καλός». Ίσως να καθησυχάσουν τον εαυτό τους με το ότι «δεν με αφορά αυτό» ή «αφού είμαι εγώ καλά, δεν με ενδιαφέρει». Πότε θα αρχίσει να σε αφορά ο πόνος του συνανθρώπου σου; Πότε θα αρχίσεις να πονάς με τα βάσανα του «ξένου»; Κι αν τύχαινε να πονέσεις εσύ; Τι θα γινόταν; Μάλλον και ο «ξένος» θα είχε βοηθήσει πέρσι μια ηλικιωμένη κυρία και κάλλιστα θα μπορούσε να πει ακριβώς το ίδιο πράγμα, «αφού είμαι εγώ καλά, δεν με ενδιαφέρει». Πότε θα ανοίξεις το γα@@@ένο το στόμα σου για να φωνάξεις όταν το άδικο είναι φανερό; Πότε θα σηκωθείς από τον αναπαυτικό σου καναπέ για να παλέψεις για αυτόν τον άτυχο «ξένο»; Πότε θα σταματήσεις να σκέφτεσαι μονάχα τον άχρηστο εαυτούλη σου; Μόνος σου είσαι ένας άχρηστος. Ένας χρήσιμος άχρηστος για όλους τους υπόλοιπους. Πρέπει να έρθει η στιγμή που αυτό που έγινε στον «ξένο» να γίνει και σε σένα; Μην την περιμένεις αυτήν την στιγμή. Θα είναι αργά. Και πίστεψέ με, θα έρθει αυτή η στιγμή. Αν όχι σε σένα, στα παιδιά σου. Αν όχι στα παιδιά σου, στα εγγόνια σου. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα έρθει…
Ο ξένος που καθόταν δίπλα σου σηκώνεται και φεύγει. Μέσα σου νιώθεις ότι σε κοιτάει ακόμα. Γυρνάς σπίτι. Κοιτιέσαι στον καθρέφτη του μπάνιου. Τα φώτα είναι κλειστά και ο καθρέφτης γεμάτος ραγισματιές. Εκεί διακρίνεις πιο ζοφώδες και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου, που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το κρατήσεις καθαρό και αδιαίρετο. Ανοίγεις το φως. Και τότε καταλαβαίνεις ότι μπροστά σου έχεις ένα ξένο, που σκέφτεσαι πως θα τον κάνεις δικό σου άνθρωπο…
Εικόνες ανακτημένες στις 09/01/2023 από τον διαδικτυακό τόπο:
Πολύ εύστοχο !
Πολύ ωραίο κείμενο, με νόημα. Μπράβο Βασίλη!
Έχω να πω ότι αρχίζω να σκέφτομαι πράγματα που δεν σκεφτόμουν πριν, ανατριχιαστικό. Πολύ σωστά λόγια.
Ωραία προσέγγιση του θέματος. Συγχαρητήρια !!!
Συγχαρητήρια βασιλαρα είναι ουσιώδεις πράγματα που κάθε άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται και στην συνέχεια να κανει αυτοκριτική στο εαυτό του γιατί πλέον ο καθένας σχολιάζει τον άλλο σε ότι λάθος και εαν κανει και δεν βλέπει το άτομο που σχολιάζει την καμπούρα του.Αυτό γίνεται επειδή ο κόσμος ότι προβλήματα και εαν έχει προσπαθεί να τα καλύψει σχολιάζοντας και υποτιμώντας τα γύρω ατομα ώστε να νιώσεις καλύτερα ο ίδιος και να αναφέρει πως εκείνος έχει μια καλύτερη ζωη από τους άλλους ώστε να νιώσει καλά
Πολύ ωραίο κείμενο με νόημα συγχαρητηρια Βασίλη!!!
Πολύ ωραίο κείμενο,μπραβο Βασιλη συγχαρητήρια!!
Καλογραμμένο κείμενο με νοήματα βαθιά. Μήπως είναι καιρός να αφήσουμε στην άκρη το “Me, myself and I?”
Βασίλη ένα είναι σίγουρο. Μας έδωσες τροφή για σκέψη! Σε ευχαριστούμε!
Εξαιρετικό άρθρο και πολύ ωραίο το θέμα που θίγεις
Εύστοχο κείμενο θίγει ωραια και εύστοχα το θεμα
Εξαιρετικό άρθρο! Μπαίνεις κατευθείαν στο νόημα, είναι κατανοητό, ενώ αποτελεί και έναυσμα για να κάνει πράγματι ο καθένας μας την αυτοκριτική του. Μπράβο Βασίλη